در کـلاف اضطرابـم سرنـخی پـیـدا نشد           دستی از جنس خدا؛ عقده گشـای ما نشد

دفن شد درسینه ام احساس زیبای وصال           خواستم طوفان کنم در عـاشـقی؛ اما نشد

کوله بارم مملو ازبوی غریب گریه است           هرچه کردم خنده ای دربقچۀ من جا نشد

بعداز این درکوچه های بی کسی پَرمیزنم           طفل احساسات من را خانه ای مأوا نشد

اشک هم پـا می کشد از مرزهای آه من           هیچ از دل رفته ای، مانند من تـنـها نشد

با نگـاه رحمت تو غـرق احسـان میشوم           قـطـره ای بی التـفات چشم تو دریـا نشد

مرهم عشق تو را بر روی بـالم می کشم           ای که بی امداد دستت هیـچ بالی وا نشد

پس بزن این ابرهای تیره را؛ ای آفتـاب           قسمت دل های کِز کرده؛به جز سرما نشد

بـا طلـوع آفــتـاب مـغـرب عـشــقت بیـا           بی حضورت هرچه کردم زندگی زیبا نشد

استعــارات بهـاری را دوباره زنده کـن           چون که در قاموس پائیزی غزل معنا نشد